انگیزه خدمت در بخش عمومی
دیروز با یکی از دوستان صحبت این بود که در تحقیقی که جدیدا یکی از اساتید بزرگوار انجام دادند نشان داده شده که انگیزه کار کردن در بخش عمومی کشور ما با بخش خصوصی تفاوتی ندارد. بزرگواران نویسنده به این نتیجه رسیده‌اند که به واسطه رسوخ مدیریت دولتی نوین در کشور چنین اتفاقی افتاده و عملا نگاه کارکنان به کار کردن در بخش عمومی دقیقا شبیه نگاه کارکنان بخش خصوصی به کار کردن در آن بخش شبیه شده است. اگرچه اصل یافته را محل شک چندانی نمی‌بینم (به دلیل تجربیات شخصی) اما در مورد استدلال این بزرگواران چند نکته دارم:
1- اثرگذاری یک نظریه بر نگاه کارکنان بخش عمومی در جامعه را باید با توجه به میزان اشاعه این نظریه در بین کارکنان و مدیران بخش عمومی مورد بررسی قرار داد که در ایران در مورد میزان اشاعه این امر شبهه جدی دارم. ضمنا باید بتوان سابقه‌ای پیش از مطرح شدن مدیریت دولتی نوین برای وجود انگیزه خدمت در کارکنان بخش عمومی کشور یافت که فیه تامل!
2- اما توجیه خودم در این زمینه این است که عملا دولت در ایران از ابتدا به عنوان یک کارفرمای بزرگ مطرح شد و بسیاری از افراد صرفا به خاطر اینکه به دنبال کار بودند در بخش عمومی شاغل شدند و تلاش چندانی نیز برای نهادینه‌سازی ارزش‌ها و نگرش‌های بخش عمومی در این افراد صورت نگرفت. لذا اگرچه همه می‌دانند که در حال ارائه خدماتی هستند که نفع آن به عامه مردم می‌رسد اما این امر نگرش متفاوتی را برای آنها در بخش عمومی ایجاد نمی‌کند.
البته اصل موضوع به شدت اختلافی است و مطالعات مختلف در دنیا نتایج متعارضی را در این زمینه نشان داده‌اند که مطالعه بیشتر در این زمینه را می‌طلبد.
